jackson

Jackson

dinsdag 9 en woensdag 10 juni 2009

Om 8.00 uur stonden we naast ons heerlijke bed.

Natuurlijk hadden we langer in die tijdelijke ligplaats willen verblijven, maar dat liet het programma van deze dag niet toe.

Zoals gewoonlijk verdween Tonnie als eerste in de badkamer, terwijl ik mijn kaarten, routebeschrijvingen en computerrommel opruimde.

Na wat scheerwerk, tandengedoe en een verkwikkende waterstroom getrotseerd te hebben, begon een klein probleempje.

Het toilet zat behoorlijk vol met water en na de gewoonlijke ochtendplas met het onverbrekelijke doorspoelritueel, in de volksmond ook wel doortrekken genoemd, steeg de waterspiegel aanzienlijk.

Natuurlijk riep ik Tonnie erbij, zij is namelijk veel beter in huishoudelijke probleempjes, terwijl ik op zoek ging naar iets wat op een ontstopper leek.

Met een stok of een steel was ik al heel blij geweest, maar natuurlijk vond ik niets van dit alles.

Tonnie had ondertussen nogmaals op de doorspoelknop gedrukt en kwam nu enigszins in paniek de kamer binnengerend, gevolgd door een kleine waterstroom...

Op mijn tenen sloop ik terug naar de badkamer, niet zozeer door het water, hoewel ik daar wel doorheen klotste, maar meer omdat ik een beetje bang was voor wat ik daar aan zou treffen.

Voorzichtig om de hoek van de badkamerdeur kijkend, werd het me allemaal duidelijk.

Er lag daar een laagje water en de toiletpot zat er helemaal vol mee.

Naast die pot bemerkte ik een toiletpapier-rolhouder, wat eigenlijk helemaal van origine geen rolhouder was.

Het was gewoon een ontstoppingsplopper, die Tonnie gebruikt had om de enorme voorraad toiletpapier op te doen.

De rollen gingen even op het bed, de plopper gebruikte ik waar 'ie echt voor bestemd was en daarna zakte het waterpeil tot een 'normaal' niveau.

Een zucht van opluchting kwam gelijktijdig uit onze monden.

Na met handdoeken het nat geworden deel weer enigszins drooggemaakt te hebben, gingen we eindelijk op weg.

Na een klein half uurtje rijden bereikten we het Grand Teton National Park.Bij de controlepost kochten we de Annual Pass, welke ons voor de rest van de reis toegang zou verschaffen tot elk National Park.

Waarschijnlijk zouden we die tachtig dollar er niet helemaal uithalen, maar een beetje extra steun gun ik ze graag.

We volgden de 89/191 en de omgeving was best mooi.

Bij de Jackson Lake Junction sloegen wij linksaf, richting het zuiden en het werd steeds mooier.

Na de Jackson Lake Dam overgestoken te zijn kwamen we op een praktisch lege parkeerplaats.

Hier hielden wij een ruststop en ontmoetten een maffe Engelse familie...

"My name is Ben, but I'm not very tall, so you can't call me Big Ben..."

Ook dat hebben we overleefd en gingen verder over de Teton Park Road naar de volgende openbaring.

En die kwam bij Mountain View Turnout. Het was daar absoluut bewolkt, maar op een gegeven moment ging de hemel open.

Alsof God het wolkengordijn even opzij schoof.

Het dikke geheel opende zich en wij kregen een prachtig doorkijkje naar een gigantische berg bedekt met sneeuw.

Dat gezicht zal ik nooit meer vergeten. Het was iets unieks en voelde heel bijzonder...

Toen we bij Jenny Lake aankwamen, regende het pijpenstelen.

Daarom, i.p.v. een wandeling te maken, hebben we maar een beker koffie gehaald in het Visitor Center.

Nog voor Moose Junction gingen wij rechtsaf, de Moose Wilson Road op.

Deze eindigde na een paar mijl en ging over in een dirt road.

De RAV4 hield zich prima en er ging geen enkel lampje branden.

Twee jaar terug, had de Trailblazer met dat soort wegen beduidend meer problemen.

Als er drie hobbels in de weg zaten, begon hij heen en weer te dribbelen en het dashboard leek dan wel op een slecht verlichtte kerstboom.

En de kleur van de lampjes was voornamelijk rood...

Op de splitsing waar we linksaf moesten naar Jackson, gingen wij natuurlijk rechtsaf.

Na Wilson ligt daar de 2570 meter hoge Teton Pass en hoewel die hoogte nog niet echt indrukwekkend is, wilden wij hem toch rijden.

Een absolute aanrader als je wat tijd over hebt en niet bang bent voor steile afgronden.