yellowstone2
Yellowstone 2
zaterdag 13 juni 2009
Gisteren hadden we de onderring gereden, vandaag stond de bovenring op het programma.
De forumtip om in Canyon Village te overnachten bleek echt een gouden te zijn geweest.
Je zat hier lekker centraal precies tussen het noordelijk en zuidelijk deel van Yellowstone in.
We hoefden nu niet steeds te verkassen en konden onze tijd optimaal in het park gebruiken.
De eerste stop was bij Norris met een schitterend Geyser Basin.
Alleen al het overzicht op het veel lager gelegen 'maanlandschap' was adembenemend en dat kwam echt niet door een zwavellucht.
Toen we na een redelijke afdaling eindelijk op het houten wandelpad liepen, begon spontaan één van de geisers te werken.
Tonnie, die altijd haar fototoestel in de aanslag had, lukte het om dat gespuit vast te leggen.
Natuurlijk was ik weer net te laat, mijn camera stond uit en het eenpootstatief van de Walmart zat nog ingeschoven.
Toen ik de naam van deze gemiste kans op een bordje las, Constant Geyser, vermoedde ik dat 'ie binnen de kortste keren weer zou beginnen.
Norris Geyser Basin
Met de camera in de aanslag nestelde ik mij op het tegenover gelegen bankje en wachtte gespannen af.
Naast mij, op een ander bankje, zat nog een afwachtend stelletje.
De tijd gleed voorbij en na zo'n minuut of twintig stonden mijn buren op, knikten vriendelijk naar mij en de vrouwelijke helft zei: "We give up..."
Dat deed ik ook maar, want die geiser bleek toch niet zo constant te zijn.
Tonnie liep al een heel stuk verder, maar het duurde niet lang voor ik haar had ingehaald.
Dat was absoluut geen moeite, want zij stopte zelfs bij het simpelste grassprietje om deze ook maar even te fotograferen.
De hele wandeling over die houten vlonders duurde een klein uurtje, er was ook zoveel te zien.
Al die tijd hield ik constant Constant in de gaten...
Helaas tevergeefs, er gebeurde helemaal niets.
Constant Geyser
Bij Mammoth Hot Springs reden we de Upper Terrace Drive.
Ook hadden we graag de Blacktrail Plateau Drive bezocht, maar deze was jammer genoeg gesloten.
We passeerden Tower-Roosevelt, waar we nagestaard en uitgeblaat werden door een stel Pronghorns, een soort berggeiten.
Bij Tower Fall vonden we na enig zoeken een parkeerplek en kochten we een beker thee en een beker koffie.
Hier was ik Tonnie weer een hele tijd kwijt, logisch natuurlijk want die winkel lag vol met souvenirs en andere blingbling spulletjes.
Denk nou niet, dat dit pas de tweede keer was dat we ergens stopten.
We hebben zo’n beetje overal stilgestaan waar wat te zien was.
Onze ogen draaiden gewoon overuren…
Tower Creek Bleached Cliffs
Via de schitterende en 2700 meter hoge Dunraven Pass vervolgden we onze weg terug.
Tijdens de afdaling kwamen we in een soort file terecht.
Verschillende mensen liepen in de stromende regen zenuwachtig heen en weer met camera’s en fototoestellen.
Daar zou ik me ook niet bij op mijn gemak voelen, in een stortende bui rondlopen met dure apparatuur.
De reden werd ons later duidelijk toen we wat dichterbij konden komen.
Wat hoger zat een zwarte beer een beetje onduidelijk op de rots te klauwen.
Vanuit de auto heb ik ook nog geprobeerd een goede foto te maken, maar de telelens bleek toch niet echt tele genoeg te zijn voor dit geval.
Er stond nog één bezienswaardigheid op mijn lijstje 'absoluut gaan bekijken' en dat was Upper Falls.
We reden dus Canyon Village voorbij en we sloegen een paar mijl verder linksaf een wat smallere weg in.
We hadden al heel wat moois gezien de afgelopen dagen, maar dit was echt een spectaculair toetje.
Via een trap kwamen we op een plateau en stonden daar vlak boven de 33 meter hoge waterval.
Wat een waanzinnig gezicht en gehoor…
Upper Falls
Toen we als laatste bij Artist Point kwamen, wat voor ons de mooiste plek van Yellowstone was, vielen we helemaal stil.
In de verte zagen we Lower Falls en door de afstand leek het net of die enorme stroom water in slow motion naar beneden viel.
Vanaf daar tot ver achter ons konden we de Yellowstone River zien kolken.
Aan weerszijden hoge rotsen en bomen, het was een betoverend, grafisch sprookjesplaatje.
Tonnie doorbrak de stilte en zei: “Nu weet ik hoe Yellowstone aan zijn naam komt!” en zij wees naar de geelachtige rotsen.
De volgende ochtend gingen we voor de laatste keer naar het ontbijtbuffet daar.
Ondertussen was ik er aan gewend, dat je daar geen refill kreeg, maar er gewoon een thermoskan vol koffie op je tafel werd gezet.
Na het afrekenen vroeg de serveerster of we twee bekers wilden hebben om de overgebleven koffie mee te nemen.
Van verbazing, dit had ik nog niet eerder meegemaakt, gaf ik niet direct antwoord.
Lower Falls (Artist Point)
Nogmaals vroeg ze: “Do you want two cups for take away?”Ik knikte gretig van ja, want wat koffie in de auto is niet echt verkeerd. (Ligt natuurlijk ook een beetje aan de koffie…)
Ze pakte de kan en schudde er even mee.
Hierna schudde zij haar hoofd en verdween met de kan richting keuken.
Toen ze wat later terug kwam had ze twee kartonnen bekers met deksels bij zich en een opnieuw gevulde thermoskan.
Dus naast de doggy bag bestond er nu ook al de doggy cup…
Gereden: 141 km