sheridan
Sheridan
dinsdag 16 juni 2009
Na nogmaals een overheerlijk ontbijt genuttigd te hebben bij ‘Our Place’, ik blijf het maar vermelden, met onbeperkt koffie drinken voor 50 dollarcent, gingen we op weg naar Sheridan.
Bij Bighorn Canyon National Recreation Area, waar ik al het één en ander over gelezen had, verlieten we de highway en gingen die Area binnen.
Daar kwamen wij bij een onbemand-/vrouwd entreeheffingshuisje.
Je kon natuurlijk zo doorrijden, maar dat doe je niet. In ieder geval ik niet.
Had ik het maar wel gedaan, dan hadden minder mensen er last van gehad.Op die automaat zag ik dat het vijf dollar kostte en dat er twee mogelijkheden van betalen waren; coins of creditcard.
Zoveel muntstukken had ik niet, dus voedde ik dat apparaat met mijn kaart.
Er opende zich een scherm dat een touchscreen bleek te zijn.
Afijn, na heel wat op diverse regels gedrukt te hebben, kwam de mededeling dat ik mijn creditcard er in moest steken.
Dat die er al in stak, had de machine waarschijnlijk geen boodschap aan.
Ik haalde mijn kaart eruit, deed deze er nogmaals in en haalde ‘m er direct weer uit… Dat moest van dat touchscreen.
En toen begon het, de automaat probeerde met iets of iemand contact te maken om mijn kaart te verifiëren.
Plotseling knipperde het scherm en mijn naam verscheen.
De eerste auto ook en die sloot aan achter de onze.
Toen zag ik boven mijn naam ‘connecting’ verschijnen.
De tweede auto verscheen ook en sloot weer achter die eerste aan.
Dit hele schouwspel bleef hetzelfde, in ieder geval op dat scherm, maar de rij met auto’s groeide gestaag.
Na een eeuwigheid, voor mij dan, kwam de melding: ‘Kan geen contact krijgen, betaal anders.’
Dat had ik in eerste instantie ook wel gewild, maar ik had geen muntstukken.
Het scherm veranderde weer en liet zien dat je hem naast coins, ook met biljets tevreden kon stellen.
Pas nu zag ik de gleuf bestemd voor biljetten…
Snel deed ik daar vijf dollar in, griste mijn toegangskaart uit het bakje en reed zo snel mogelijk weg zonder achterom te kijken.
Dit gebied staat bekend om zijn wilde paarden en na de eerste bocht zagen we er al eentje.
Deze stond doodstil boven op een hoge heuvel, alleen zijn staart bewoog af en toe.
Het was precies het paard van de Lone Ranger, een televisieserie uit de jaren zeventig, alleen hijzelf zat er niet op.
Achteraf twijfelde ik of dat paard wel echt was…
Als eerste stopten wij bij Horseshoe Bend, een prachtige parkeerplaats bij een meer, waar je een boot te water kon laten en er stond een grote tafel om vis schoon te maken.De tweede stopplaats was Barry’s Landing, een enorme parkeerplaats met wat lager gelegen een plaats waar je een boot te water kon laten in de rivier.
Verder wat picknicktafels en barbecuevaten waar je vis kon bakken.
Horseshoe Bend Barry's Landing
Als laatste stopten wij bij Devil Canyon Overlook.
Hier geen tewaterplaats voor een boot, want de Bighorn River stroomde duizelingwekkend laag in het ravijn.
Ook geen banken en barbecueplaatsen, maar wel een overweldigend uitzicht.
Een soort combinatie van de Grand Canyon en Dead Horse Point, maar dan wat kleiner.
En dan de stilte… De stilte daar was echt voelbaar…
Een schitterende plek!
Verder hebben we geen enkel wild paard meer gezien.
Waarschijnlijk was het te warm zo midden op de dag.
Devil Canyon Overlook
De rest van de route voerde ons hoog door de bergen, met vaak nog een meterdikke sneeuwlaag langs de kant van de weg.
Adembenemende uit- en vergezichten en een zonnetje dat steeds warmer ging schijnen.
Dankzij Tommetje reden we rechtstreeks naar het Best Western Motel, een vrij groot complex aan beide kanten van de straat, verbonden met een soort overdekte loopbrug.
Na de koffers enigszins strategisch opgesteld te hebben in de ruime kamer, gingen we wat wandelen over de Main Street op zoek naar een restaurant.
Het viel direct op, dat Sheridan niet echt een toeristenplaatsje was.
Om ongeveer 18.15 uur waren alle winkeltjes, op een enkele kledingzaak na, al gesloten.
Ook kwamen we geen geopende eetgelegenheid tegen, zodat we uiteindelijk maar het Motelrestaurant bezocht hebben.
Een prima maaltijd en gezellige bediening.
Het was daar eigenlijk één op één, wij waren met z’n tweetjes en zij ook…
Rond middernacht, Tonnie sliep al, werd ik opgeschrikt door een hels kabaal op straat.
Nieuwsgierig als ik ben, ging ik snel naar buiten om te zien wat er aan de hand was.
Zien kon ik nog niets, maar horen des te meer.
Het lawaai werd steeds heviger, het leek wel alsof er een tank aan kwam rollen.
Toen dit geluidfenomeen eindelijk zichtbaar werd, bleek het een pick-up te zijn.
Op de laadbak stond de veroorzaker van die herrie, een forse machine waar een hoge pijp opzat.
En uit die pijp kwam een enorme stoomwolk, tenminste daar leek het op.
Nou was het eindelijk eens een heldere nacht, er was geen wolkje aan de lucht, gingen ze hier kunstmatig wat bewolking veroorzaken.
Natuurlijk vroeg ik de volgende ochtend bij het uitchecken aan de receptioniste, wat er die nacht voorbij gekomen was.
Het scheen een voorzorgsmaatregel van het gemeentebestuur te zijn geweest.
In het stadje hadden ze overdag vreselijk veel overlast van muggen.
Vandaar dat er elke nacht een insecticide werd verspreid.
Gereden: 328 km