overdenking

een overdenking

Het is weer veel te vroeg en toch zit ik hier nog vóór de laptop.

De tafel ligt vol met stapels papier, van E-tickets voor alle vluchten tot uitgebreide routebeschrijvingen.

Het zijn nu echt de laatste loodjes, de stofkam die door de route gaat.

Maar er is nog zoveel meer te doen...

Die nieuwe videocamera, met al zijn mogelijkheden, moet ik nog leren hanteren.

Daar schijn je ook foto's mee te kunnen maken op een extra mini sd-kaart.

Die heb ik gisteren besteld en is vandaag binnengekomen.

Alleen, in plaats van 'mini' is er een 'micro' met een adapter naar 'mini' geleverd.

Gaat dat wel werken?

Komt de extra accu en externe lader wel op tijd?

Waar is de reiswekker die ons op elke vakantie vergezeld?

Kan ik dat stroomverdeelblok, waar ik twee jaar terug in Amerika een juiste stekker aangezet heb, terugvinden?

Ook heb ik nog losse verloopstekkers, een omvormer van 12 naar 220 volt voor in de auto...

Het is allemaal keurig opgeborgen, maar waar?

Onze paspoorten liggen ergens onder alle papieren hier op de tafel, maar waar zijn de kofferlabels en de Amerikaforumstickers?

Nog twee dagen en dan gaat het echt richting New York.

In deze puinhoop moet ik weer even denken aan wat ik vorig jaar schreef:

Is er nog een leven na de kinderen?

In 2007 zijn we met ons viertjes vijf weken in Amerika geweest, als een soort afsluiting van onze gezamenlijke vakanties.

Dat was een absolute top!

De vlucht met een helikopter naar en boven de Grand Canyon, de landing en champagnelunch bij de Colorado River.

De oude stoomtrein die overvallen werd door bandieten en de helikoptervlucht langs het Vrijheidsbeeld met een adembenemend uitzicht op de skyline van New York.

De ontelbare vergezichten waar we van hebben genoten en die unieke ervaring van de hitte in Death Valley.

Om maar niet te spreken over die vlucht met dat watervliegtuig over de Golden Gate Bridge.

Het was wat bewolkt en we hebben er weinig van gezien, maar het was een zeer bijzondere belevenis.

Met 'lood in mijn schoenen' ging ik vorig jaar, samen met Tonnie, naar Egypte...

Tegen al mijn verwachtingen in verliep die vakantie meer dan perfect.

Nergens heb ik zelf met de koffers moeten sjouwen want dat werd gedaan.

Overal waren we met een gezelschap, dus je kon de 'oohs' en 'aahs' toch delen.

Het was een groepsreis en alles was via het reisbureau al geregeld.

En toch kon ik het niet laten. Ik moest weer een route door Amerika samenstellen.

Voor mij heel uniek, want dit is de eerste keer dat ik alles zelf gedaan heb.

Geen reisbureau, maar alle boekingen gewoon via het internet.

Van de vliegtickets tot de hotels/motels en zelfs de trip naar de Niagara Watervallen.

Nu gaan we met z'n tweetjes naar Amerika en dat zal toch wel vreemd zijn...

Wie gaat de koffers naar de motelkamers brengen?

Wie gaat iedereen daar in perfect Engels te woord staan?

Wie gaat al die ingewikkelde computers op de luchthavens bedienen?

Wie ziet in één oogopslag ook wat ik zie?

Wie gaat ook plat van het lachen onder de tafel?

Dit aankomende Amerika-avontuur gaat absoluut een feestje worden, maar dan wel anders...

Het wordt een feestje voor twee...

Een feestje voor Tonnie en mij...

terug naar overzicht vervolg