cody2

Cody 2

maandag 15 juni 2009

Deze dag beloofde heel rustig te worden.

Er waren geen grote afstanden te rijden, want alles wat we wilden bezoeken lag in en om dit plaatsje.

Heerlijk in het ochtendzonnetje een sigaretje rokend kwam ik in gesprek met een medewerkster en haar man.

Daar ik de informatie van 'locals' zeer hoog inschat, vroeg ik waar we het beste konden ontbijten.

Nou, ze hoefden geen moment na te denken en haast gelijktijdig riepen zij: "Our Place!!!"

Ze bedoelden daarmee dus niet bij hun thuis, maar dat restaurant heette gewoon zo.

Het lag schuin tegenover de Walmart waar we de dag daarvoor geweest waren, dus echt zoeken hoefden we niet.

Het was een klein en zeer gezellige houten nederzetting, waar ik alleen maar Amerikanen en geen enkele toerist kon ontdekken.

De heerlijke koffie was er vijftig dollarcent en onze bekers werden, voor dat bedrag, steeds weer bijgevuld.

Na een overheerlijk ontbijt, kwamen we er bij het afrekenen achter dat ze hier geen credit card accepteerden.

Dit was voor ons de eerste keer dat men geen plastic wilde hebben, maar gewoon cash.

De rekening was zo belachelijk laag, dat het ook helemaal geen probleem was.

Op mijn statement dat we daar ook die avond wilden dineren, kwam het antwoord dat ze dan gesloten waren.

De openingstijden waren van 6.00 tot 12.00 uur, maar dan wel zeven dagen van de week.

Tegenover dit fantastische ontbijtrestaurant lag Old Trail Town.

Is zoiets als Bodie, maar dan veel kleiner. Het is maar één straat.

Daar hebben wij de primeur van ons leven meegemaakt.

De toegang was $ 8,00, maar voor seniors $ 7,00.

En senior betekende daar vanaf 55 jaar.

Heb bij dat bord in een deuk gelegen van het lachen, want ik zag Pascal en Nicole naast me staan en kon gewoon hun opmerkingen horen.

Natuurlijk heb ik, nog steeds lachend, van die korting gebruik gemaakt.

Je bent en blijft toch een Nederlander...

In tegenstelling tot Bodie mocht je hier in praktisch ieder historisch huisje.

Bij elk van hen hing een bordje met wat meer informatie.

'Used by Kid Curry and Sundance Kid' en tijdelijk bewoond door de 'Hole in the Wall Gang'.

Er was een goed voorbeeld van een school en een houtwerkerij uit die tijd.

Wij hebben ervan genoten en het was die $ 7,00 meer dan waard...

Hierna gingen wij terug richting centrum en parkeerden voor het Buffalo Bill Historical Center, een museum ter ere van William Cody.

Voor de kassa stonden we achter een wat oudere heer met een, wat later bleek, een speciaal petje op zijn hoofd.

Op een gegeven moment ziet een vrouw achter de balie dat petje en ze komt snel naar voren.

"Mag ik u de hand schudden, want ik heb diep respect voor oorlogsveteranen."

Ze greep zijn hand en schudde de oude man haast uit zijn gympies.

"Ik ben weliswaar van na de Tweede Wereldoorlog, maar ik ben mensen als u zo dankbaar…"

Nu kon ik natuurlijk niet achterblijven en zei: "Mag ik u ook de hand schudden, want mensen zoals u wisten ons te bevrijden van de Duitsers."

Waarop die mevrouw zei: "Ik ben Duitse…"

Op dat moment bad ik om een aardbeving en een gat in de grond waar ik heel stilletjes in kon zakken!

Zij vervolgde: "en u wist te voorkomen, dat wij door de Russen werden ingenomen…"

Ze lachte, sloeg me op mijn schouder en greep ook mijn hand, waarna ik door elkaar werd geschud.

We hebben nog een hele tijd staan kletsen, terwijl de veteraan zwijgend verdween.

Waarschijnlijk hoort dat ook zo; veteranen zwijgen en op die manier wordt het effect versterkt.

Voor mij was het in ieder geval een heel speciale gebeurtenis…

Alhoewel ik niet echt gek ben op musea, heb ik hier optimaal kunnen genieten.

Eerst het Indianengedeelte, toen het echte Buffalo Bill deel en daarna de verzameling geweren.

We hebben er uren doorgebracht en twee afdelingen niet eens bezocht.

Een echte aanrader voor wie nog wat tijd heeft als 'ie in Cody verblijft.

Hierna kon ik er niet meer onderuit komen.

Cody had één hoofdstraat en die was bezaaid met winkeltjes.

Na dat 'Schietmuseum' zijn we dus richting centrum gereden.

Gelukkig heeft elke redelijke Amerikaanse stad meer dan voldoende parkeerruimte, kunnen ze hier een voorbeeld aan nemen, zodat ik voor de RAV4 al snel een plekje gevonden had.

Dit was echt de straat voor mij, want voor elke winkel stond minstens één bankje.

Tonnie dus in de winkel en ik er voor, op een bankje.

Het was een fantastisch rollenspel en beide waren we meer dan tevreden.

Die avond waren we ver voor 20.00 uur bij het stadion waar de rodeo zou plaatsvinden.

Op aanraden van een Amerikaforumlid, hadden we jassen tegen de avondkou meegenomen en een plek tegenover de kassa uitgekozen.

Aan die kant had je namelijk ook zicht op bepaalde voorbereidingen, zoals wilde stieren en opstijgende waaghalzen.

Als aanvulling op deze raadgevingen zou ik zeggen, neem een extra deken of kussen mee.

De banken waar je op zit, zijn namelijk van aluminium en voelen verrekte koud aan.

De show was een groots spektakel, dat al indrukwekkend begon met het zingen van het Amerikaanse volkslied.

Daarna volgden de verschillende onderdelen zich in een rap tempo op.

Het berijden van wilde paarden, het vangen van een vrijgelaten kalf en een partijtje worstelen met een redelijk formaat stier.

Kinderen uit het publiek die een rood lint van een paar minikoetjes moesten plukken, een malloot in een ton midden op het veld en zolang mogelijk op een bokkende stier proberen te blijven.

Dat waren zo'n beetje de ingrediënten van deze voorstelling.

Achter het stadion waren verschillende gebouwen en hier bemerkte je wat Nederlandse invloeden.

Op één daarvan hing een bord waarop stond: Allerheiligen Building.