cody1
Cody 1
zondag 14 juni 2009
Vandaag stond de rit naar Cody op het programma.
We hadden natuurlijk de snelste weg via de East Entrance kunnen nemen, maar dat deden we niet.
We gingen naar het noorden en reden nogmaals de Dunraven Pass, maar deze keer vanaf de andere kant.
Onderweg kwamen we nog een minifile tegen van een auto of vijf, met voorop een rustig wandelende bizon.
We verlieten Yellowstone via de Northeast Entrance.
Dit had een heel legitieme reden, ik wilde een stuk van de Beartooth Highway rijden.
Dit was echt een ongelooflijke ervaring.
Eerst was de weg nog vrij recht en breed, op een paar wegwerkzaamheden na waar je gewoon over het gravel heen moest.
Later werd het wat smaller en bochtiger en op het laatst ging het kronkelend met scherpe haarspeldbochten hoger en hoger.
En hoe verder wij kwamen, hoe witter het werd.
De sneeuw was hier nog in ruime mate voorradig, soms wel met meer dan een meter dikte.
Overweldigende vergezichten, duizelingwekkend diepe kloven, gigantische boomloze bergtoppen, plaatjes als wenskaarten voor Kerst en Nieuwjaar, het was hier allemaal aanwezig.
Op een gegeven moment zagen wij twee jongens heel hoog op een bergflank, die op hun snowboards traag naar beneden gleden.
We passeerden een volop in bedrijf zijnde skilift, waar veel mensen gebruik van maakten om even later weer terug te kunnen suizen.
We vielen van de ene in de andere verbazing.
Ondanks de sneeuw en de hoogte, op sommige plekken wel zo'n 3350 meter, zag je nergens dikke winterjassen.
De krachtige zon wist het daar deze dag zeer aangenaam te maken.
We hadden Wyoming verlaten, waren de Beartooth Pass gepasseerd en reden al geruime tijd in Montana.
Bij Rock Creek Vista Point hielden we een wat langere stop.
Hier waren volop sanitaire voorzieningen, de benen konden wel wat beweging gebruiken en de grondeekhoorns waren er aandoenlijk schattig.
Rock Creek Vista Point
Vanaf dit punt reden we weer terug en op een enkel rimpeltje na konden we nogmaals genieten van de schitterende omgeving.
Dat rimpeltje kwam in de vorm van een motor.
Vlak voor een scherpe en onoverzichtelijke bocht kwam een motorrijder met zeer hoge snelheid de hoek om racen.
Hij kwam heel ver op mijn weghelft en ik moest een flinke ruk aan het stuur geven en hard remmen, om uit te wijken en hem niet frontaal te ontmoeten.
De motor begon te slingeren en de berijder zwaaide hevig met zijn benen heen en weer.
In de achteruitkijkspiegel zag ik hem al zigzaggend om een andere bocht verdwijnen.
Dit voorval kwam de volgende dagen nog zeer regelmatig in mijn gedachten.
Oplettendheid en een snelle reactie voorkwamen dat we een motor in het front van onze auto geparkeerd kregen.
Dit schrijf ik niet om mezelf op de borst te kloppen, maar voor iedereen die dit leest.
Hoe mooi, overweldigend en betoverend de omgeving ook is, besef altijd dat je achter een stuur zit en de weg het belangrijkste onderdeel van de natuur is, waar jij op moet letten...
We bevonden ons al weer een tijdje in Wyoming, toen ik linksaf sloeg en wij de Chief Joseph Scenic Byway opdraaiden.
Weliswaar een schitterende route, maar na Beartooth viel dat niet echt meer op.
Het was al een heel tijdje 18.00 uur geweest toen we in Cody bij het Sunrise Motor Inn aankwamen.
De aardige mevrouw achter de balie zag dat we met ons tweetjes waren en vroeg zij zich af waarom ik een suite besproken had.
Dat begreep ik niet helemaal en vroeg dan ook of dat niet goed was.
“No, no, no, isse velly good!”, antwoordde ze snel.
(Ze was een Chinese…)
Snel vroeg ze naar mijn credit card en voor het eerst in deze vakantie, moest ik direct afrekenen.
Het was zo’n $ 300,00 voor die twee nachten en dat vond ik voor een prijzig plaatsje als Cody helemaal niet verkeerd.
Toen ik de deur van onze ‘kamer’ opende, begreep ik haar vertwijfeling.
We kwamen in een ruimte ter grootte van een redelijke hotelkamer, met een grote ronde glazen tafel met zes stoelen, een koelkast en een enorme bank.
Daarnaast was nog zo’n ruimte met een bank, luie stoel, twee grote poefs en een enorme tv.
Dan was er een gang en daar was een badkamer, ook ter grootte van een normale hotelkamer en iets verderop een idem dito slaapkamer.
Deze was naast een bed voorzien van twee stoelen, een enorme ingebouwde kledingkast en een wat kleinere kast waarop een tweede tv stond.
In totaal hadden wij daar drie thermostaten voor de verwarming.
Hoezo een luxe suite…
Die avond, na weer eens gezellig zo'n fantastische Walmart bezocht te hebben - ik heb een hekel aan winkelen maar deze overdekte voetbalvelden vind ik helemaal te gek - bezochten we een Pizza Hut.
Fast Food, dat wel, maar smullen, dat ook...
Gereden: 307 km